Τα χρόνια της αθωότητας... Μόλις είκοσι τριών χρονών κι όμως φαντάζουν τόσο μακρινά...
Τότε που σκαρφαλώναμε στα δέντρα ή κάναμε βαρελάκια στα λιβάδια και θεωρούνταν φυσιολογικό...
Τότε που μαλώναμε με τη μαμά επειδή δε μας άρεζε που μας έντυνε με τις πυτζάμες κάτω από τα ρούχα...
Τότε που βιαζόμασταν να τελειώσουμε το διάβασμα για να ανταλλάξουμε αρωματισμένες «αλληλογραφίες» με τις φίλες μας...
Τότε που με λαχτάρα περιμέναμε να δούμε τι καραμέλες κρύβει η μαγική τσέπη της γιαγιάς...
Τότε που κυκλοφορούσαμε όλη μέρα ξυπόλητοι με τα βρώμικα ρούχα και αισθανόμασταν τόσο ελεύθεροι και καθαροί...
Τότε που ο ανταγωνισμός είχε να κάνει με το ποιος θα φτάσει μακρύτερα πηδώντας από την κούνια...
Τότε που για να κοιμηθούμε απαιτούσαμε να ακούσουμε τη μαμά να μας διηγείται ιστορίες από τα σχολικά της χρόνια και να μας τραγουδάει το μοναδικό γαλλικό τραγούδι που ήξερε...
Τότε που περηφανευόμασταν για τη συλλογή με τα σκαθαράκια στο βάζο…
Τότε που για κάθε κοριτσάκι υπήρχε ένα ταιριαστό αγοράκι...
Τότε που πηδούσαμε από τον τοίχο και προσποιούμασταν πως έχουμε φτερά και πετάμε...
Τότε που δεν υπήρχε τίποτα περίεργο στο να κάνεις μπάνιο παρέα με το μικρό σου αδερφό...
Τότε που ο μπαμπάς μας έπαιρνε αγκαλιά με το ένα του μπράτσο…
Τι απέγιναν όλα αυτά…;
Ένα νοσταλγικό χαμόγελο, μια μελαγχολία παρέα με ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης γι΄αυτό το αληθινό και τόσο όμορφο κομμάτι της ζωής μας... Όχι, τα χρόνια αυτά δεν επιστρέφουν… Είναι εδώ όμως για να μας βοηθούν κάποιες φορές να αναζητούμε τον καλό –γεμάτο παιδική αφέλεια- εαυτό μας ή τουλάχιστον να μας θυμίζουν ότι υπάρχει…
Πειράζει που απόψε για να κοιμηθώ έχω ανάγκη να ακούσω για χιλιοστή φορά την ιστορία για εκείνο το σκυλάκι που το έλεγαν Ήρα……;
